12/02/2016

'या हयातीत तुमचे घर होणार नाही!'

ते दोघे कॉलेजपासून चांगले मित्र होते. घरची आर्थिक परिस्थिती हलाखीची म्हणावी अशीच होती. तरीही ते कुटुंबियांसोबत खाऊन-पिऊन सुखी होते. दोघेही वेगवेगळ्या क्षेत्रात कार्यरत होते. आपापल्या क्षेत्रात ते निष्णात आणि प्रामाणिक होते. आता ते दोघेही नोकरीच्या निमित्ताने एका मोठ्या महानगरात स्थिर होत होते. स्थिरतेच्या व्याख्येतील "घर‘ नावाची महत्त्वाची गोष्ट त्यांच्याकडे अद्याप नव्हती. त्यांना ती फारच आवश्‍यक वाटत होती. त्यासाठी त्यांनी आवश्‍यक ते प्रयत्न सुरू केले. मात्र त्यांचा पगार बॅंकेच्या कर्जासाठीच्या किमान अपेक्षेपेक्षा कमी होता. त्यांना हे माहिती होतेच. मात्र तरीही त्यांचे प्रयत्न सुरूच होते.



चौकशी करता करता एकेदिवशी एका लोकप्रिय आणि मोठ्या बॅंकेत त्यांनी गृहकर्जासंबंधी माहिती घेण्यासाठी भेट देण्याचे धाडस केले. दोघेही बॅंकेच्या अधिकाऱ्याच्या दालनात आले. अधिकाऱ्याने चांगले स्वागत केले. सर्व माहिती देण्यात आली. "तुमची पे-स्लिप सोबत आहे का?‘, अधिकाऱ्याने प्रश्‍न केला. "हो‘ म्हणत दोघांनीही आपापल्या पे-स्लिप अधिकाऱ्याला दाखवल्या. अधिकाऱ्याचा चेहरा एकदम उतरला. तो म्हणाला, ‘तुम्हाला एक सल्ला देतो. तुम्ही आपलं भाड्याच्या घरात आयुष्य काढा. एवढ्या पगारात या शहरात तुमच्या हयातीत तुमचं घर होणं शक्‍य नाही. कशाला या भानगडीत पडता.‘ दोघेही एकदम अस्वस्थ झाले. धीर करत एक मित्र म्हणाला, ‘पण...‘ त्याला मध्येच थांबवत अधिकारी म्हणाला, "अहो, भाड्याच्या घरातच राहायचे आणि करार वाढवत राहायचे. दोन-तीन वर्षांनी घर बदलायचे. त्याला पर्याय नाही. शेवटी जगणं महत्त्वाचं आहे. स्वत:चं घर काय आणि भाड्याचं काय?‘ आणखी अस्वस्थ होत दोघेही मित्र काहीही न बोलता बाहेर पडले.



या घटनेनंतर दोन वर्षांनी पुन्हा ते दोघे अतिशय आनंदात त्याच बॅंकेच्या त्याच अधिकाऱ्याकडे पेढे घेऊन आले. पुन्हा त्याच दालनात दोन वर्षांपूर्वीचे दृश्‍य. "पेढे घ्या पेढे!‘, अधिकाऱ्याला दोघेही जण पेढे देऊ लागले. "अभिनंदन! पण कसले पेढे? आपण ओळखतो का?‘, अधिकाऱ्याने प्रश्‍न केला. "साहेब, दोन वर्षांपूर्वी तुमच्याकडे गृहकर्जाची चौकशी करायला आलो होतो. त्यावेळी आम्ही आमच्या हयातभर स्वत:चे घर घेऊच शकत नाहीत असं तुम्ही म्हणाला होतात. याच हयातीत आम्ही आमचे घर केले आहे. हे पेढे आमच्या घराचेच‘, दोघांपैकी एकाने खुलासा केला. त्यावर अधिकाऱ्याने "अभिनंदन! अभिनंदन!!!‘ म्हणत त्यांचे स्वागत केले. "पण एक सांगा. तुम्ही त्यावेळी आम्हाला एवढ्या निगेटिव्ह भाषेत का सांगितले होते? तुम्ही तर बॅंकेचे अधिकारी! तुम्हाला तर गृहकर्ज देण्यात अधिक रस असतो ना?‘, एका मित्राने प्रश्‍न केला. "छान प्रश्‍न विचारलात. त्यावेळी जर मी तुम्हाला तसं म्हणालो नसतो तर आज तुमचे स्वत:चे घर झालेच नसते. माणसाच्या मनातील पॉझिटिव्ह विचारांना कधी कधी निगेटिव्ह विचार पुढे ढकलत असतात. खरोखरच तुम्ही ज्यावेळी लोनच्या चौकशीला आला होता त्यावेळी तुमच्या पगारात तुम्हाला कोणत्याच बॅंकेने कर्ज दिले नसते. पण मग तुम्ही पगार कसा वाढवलात? काय केलेत?‘, अधिकाऱ्याने प्रश्‍न केला. "तुम्ही आमच्या पगारावर इतके निगेटिव्ह बोललात की त्यानंतर काही दिवस आम्ही दोघेही बेचैन होतो. खूप विचार केला आम्ही. काय करता येईल. मी नवी नोकरी शोधली आणि याने "नोकरी सोडणार‘ म्हटल्यावर त्याला आहे तिथेच पगार वाढवून मिळाला आणि आमचा पगार "कर्जपात्र‘ ठरला. आज आम्ही तुम्हाला दाखवून दिले की आम्ही घर घेऊ शकतो‘, एकाने खुलासा केला. ‘छान. कदाचित मी जर तुम्हाला तेवढ्या स्पष्ट शब्दांत सुनावले नसते तर तुम्ही प्रयत्न वाढवले नसते. दुसऱ्या एखाद्या बॅंकेने किंवा तेथील अधिकाऱ्याने हीच गोष्ट तुम्हाला गोड शब्दांत सांगितली असती. मात्र परिणामी तुम्ही आजही तुमचे घर घेऊ शकला नसता. बऱ्याचदा काय असतं की प्रयत्न आणि इच्छाशक्ती प्रबळ असते. पण प्रयत्नांना "पुश‘ करण्यात आपण कमी पडतो. मी तुम्हाला फक्त "पुश‘ करण्याचे प्रयत्न केले. मल माहिती आहे की तुम्ही बाहेर जाऊन मला शिव्या घातल्या असतील. पण त्याचे मला काही नाही. कारण दोन कुटुंबांना त्यामुळे स्वत:च्या घरात जाता आले. महिन्या-दोन महिन्याला असेच ज्यांना मी निगेटिव्ह बोलतो ते मला पेढे द्यायला येतात. भरून येते. त्यावेळी निगेटिव्ह थॉट दिल्याचे दु:ख नव्हे तर "पुश‘ करून एनर्जी दिल्याचा आनंद होतो. लक्षात ठेवा कधी कधी तुमच्या आजूबाजूचा निगेटिव्ह थॉट तुम्हाला पॉझिटिव्ह एनर्जी देत असतो. मी तेवढेच करतो‘, अधिकाऱ्याने दीर्घ भाषण ठोकले.



"पण मग आम्ही तर तुमच्या बॅंकेतून कर्ज घेतले नाही. तरीही तुम्हाला आनंद...‘, एक मित्राने प्रश्‍न केला. "कोणत्या बॅंकेतून कर्ज घेता हा प्रश्‍न नाही. तुमचे स्वत:चे घर होणे महत्त्वाचे आहे. पुन्हा आमच्यावर काही लोक आरोप करतात की तुम्ही बिल्डर्सच्या फेव्हरमध्ये असता किंवा बिल्डर्सचा धंदा होण्यासाठी तुम्ही असे निगेटिव्ह थॉट देता. पण माझ्या मते माझ्यावर आरोप झाले तर एखादा स्वगृहात जात असेल तर मला त्याचे दु:ख नाही. शेवटी माणूस म्हणून आपले काही कर्तव्य आहे की नाही?‘ अधिकाऱ्याने पूर्णविराम दिला आणि दोघेही मित्र त्यांचे आभार मानत बाहेर पडले.

(Courtesy: eSakal.com)

0 comments:

Post a Comment

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...