प्रेम (नवी कविता)

जमीन तीच, आभाळ तेच

काळजाला लागते जोरात ठेच

तेव्हा समजा खरं खरं

नक्की पडलात प्रेमात बरं

कुट्ट अंधार लख्ख प्रकाश

गोड दिसतं सगळं आकाश

ध्यानी मनी स्वप्नी तेच

दूर होतात सगळे पेच

चंद्रात दिसतं आपलं प्रेम

आयुष्य होतं सुंदर गेम

तिचं त्याचं सगळंच सेम

एक होणं उरतं एम

तिची आवड, त्याची गोडी

हवीशी वाटते प्रत्येक खोडी

जपावा वाटतो प्रत्यक्ष क्षण

प्रेमातच जगू लागतं मन

त्याचं हसू, तिचे आसू

होऊ लागते खूप कदर

पोटात घ्यायला छोट्या चुका

मोठा होतो खूप पदर

व्यंकटेश कल्याणकर